Als meisje van veertien zat ze op 17 juli 1943 in de kerk. Daar werd op de eerste zaterdag van de zomervakantie in een feestelijke sfeer een mis opgedragen. Er waren wel 500 kinderen en jongeren aanwezig met hun juffen (veelal nonnen) en meesters en ook veel ouders. Aan het eind van de mis werd de kerk door een voor de Fokkerfabriek bestemde geallieerde bom getroffen: die kwam door het dak binnen en boorde zich in de grond waar hij niet ontplofte. Suus zat vlakbij de bomkrater en kreeg een balk op haar rug. Toen ze vanuit de chaos in de kerk buiten kwam, wilde ze naar huis. Onderweg zag ze ruïnes van andere bominslagen en in de Zilverschoonstraat trof ze haar ouderlijk huis platgebombardeerd aan. Haar beide ouders bleken daarbij overleden te zijn. Alle doden werden naar de Zuiderkerk gebracht waar ze geïdentificeerd moesten worden. Het lukte haar oudere familieleden niet haar zwaargewonde moeder te herkennen. Suus wist wel waar ze dat aan kon zien. Daarom bracht men haar naar de kerk waar ze haar dode moeder herkende aan de riem die zij altijd onder haar rok droeg.Suus was nakomertje in een gezin met veel oudere broers en zussen. Ze hoorde er voor hun gevoel niet echt bij en werd verder nergens bij betrokken. Ze mocht ook niet mee naar de begrafenis. Tegen haar zin werd Suus ondergebracht bij haar oudere broer. Pas vele jaren later – toen ze al bejaard was – ontdekte een arts bij onderzoek dat ze ooit een gebroken rug moest hebben gehad. Ze had daar haar leven lang last van. Er was na het bombardement geen aandacht geweest voor de pijn die ze had. Toen we Suus op 88-jarige leeftijd interviewden en de weg van de kerk naar de plek van haar ouderlijk huis liepen, was het of ze alles opnieuw beleefde. Vooral de pijn van als jong meisje totaal niet gezien te zijn, er niet echt bij te horen, had zware littekens op haar ziel nagelaten.

Video: interview met Suus Jansen-Visser