[Door John Jansen van Galen, Rodi-media]
“Hallo!” roepen de dames vanaf een bank achter de Roze Tanker naar twee mannen die de hond uitlaten. “Wij zijn de Dames van Buiksloot, jullie de Heren van Buiksloot. Als jullie een konijn zien wil je die dan fotograferen? En als je een hermelijn spot, hem melden?” Aantonen dat er een hermelijn huist, kan namelijk de gevreesde werkzaamheden in het park nog met een jaar opschorten. Konijnen zijn niet beschermd, maar er moet wel rekening met ze gehouden worden. “Dat doen ze door ze naar de tuinen van mensen te jagen.”
We zitten bij elkaar op een waarschijnlijk onomkeerbaar moment: de ‘herinrichting’ van het middelste deel van het Noorderpark staat op het punt te beginnen. Ooit, in 2005, wilde landschapsarchitect Adriaan Geuze het hele gebied vanaf de Buiksloterdijk tot de Van Hasseltweg tot evenemententerrein bestemmen. “Het is het succes van de buurt dat het niet gebeurd is”, zeggen de Dames. Ze kenden elkaar niet, ‘zwaaiden wel’, maar toen een van hen opeens een lantaarnpaal midden op een fietspad zag staan, spraken ze elkaar aan, op weg naar een bijeenkomst in het Buiksloterkerkje: “We moeten iets doen!” “Als jij het doet, doe ik het ook.” De een was gepensioneerd jurist, de ander had ambtelijke ervaring, dat kwam goed uit. Dat fietspad is gered, zonder lantaarn.
Ze sloten zich aan bij de bewonersvereniging Buiksloot, maar werden daarin ‘te lastig’ bevonden. “We moesten een officiële commissie worden, dat wilden we niet.” In de afgelopen 16 jaar zijn velen verhuisd of overleden, er zijn nu naast ‘stille leden’ nog drie ‘openbare leden”: Guda Oly, Ineke Grosmann en Annet Visser. Het plan van Geuze dat de ontwerpwedstrijd van de gemeente Amsterdam schiep ‘gras waar bos was, bomen waar gras was, water waar het droog was en droogte waar water was’. Het park moest ‘meer open’ worden, vanwege sociale veiligheid’ (Annet: “Een veel misbruikt argument”) met meer zichtlijnen (Annet: “Ik zei tegen hem: je bent bezig windtunnels aan te leggen”). Het idee was toen dat de Leeuwarderweg en de metrolijn overkluisd werd en dat het driedelige park ‘geheeld’ zou worden, maar daar is niets van gekomen omdat het een route voor gevaarlijke stoffen betreft. Er kwamen bruggen over de metrolijn, later een brug over het Noordhollandsch Kanaal.
Het middendeel van het park wordt nog steeds evenemententerrein, weliswaar kleinschaliger, voor 500 bezoekers, maar voor een onbepaald aantal weekends per jaar. De Dames zijn er niet blij mee. Want ook daarvoor worden veel te veel waardevolle bomen gekapt en vrachtautoroutes door het park aangelegd om de evenementen en de Roze Tanker te bevoorraden. “Veel vogelbosjes zijn al verdwenen en hoe minder bomen, des te minder beschutting tegen verkeerslawaai en fijnstof.” Bovendien is, tot overmaat van hun ramp, nu blijkbaar het voormalige Florapark geschikt bevonden voor grootschalige festivals – driemaal per jaar, met telkens 2000 tot 5000 bezoekers. “Herinner je je Secret Garden in 2010? De omwonenden vluchtten weg!” Dat is hun voornaamste punt. De omringende woonwijken zijn onder auspiciën van stadsbouwmeester Cornelis van Eesteren compact gebouwd, met kleine balkonnetjes. “Die parken zijn de tuin van die mensen! Het is een groene oase. Die willen ze nu ‘herinrichten’. Nou, als je dat woord hoort berg je dan maar.”
[IN BEWERKING]
